Bieg w Tykocinie – trudny weekend na finiszu

Nieprzyjazne powitanie

Początek był zajebi… znaczy mega zachęcający. Tykocin przywitał nas deszczem, jakąś „wichurom", że trzeba było namioty łapać, bo zachciało im się latać, i ogólnie zimnem. Czekaliśmy na start w samochodzie z odpalonym ogrzewaniem.

Na szczęście przestało padać i jakoś tak zrobiło się przyjaźniej.

Sztywne nogi po półmaratonach

Wystartowałem bardzo spokojnie. Grzesiek gdzieś tam poleciał do przodu, a ja starałem się utrzymać tempo Adama Onoszko. Grzesiek już jest poza moim zasięgiem, więc został Adam do kontrolowania.

Biegłem tak za nim kilka kilometrów — nie powiem, było ciężko. Może nie wydolnościowo, ale nogi miałem po prostu sztywne. Te dwa półmaratony siedziały w nogach.

Samotny bieg bez motywacji

Nie pamiętam już kiedy dokładnie, ale gdzieś w połowie wyprzedziłem Adama i pobiegłem przodem. Nie, nie przyśpieszałem — to Adam zwolnił.

Nie lubię tego. Nie mam szans dogonić Grześka, a Adam z tyłu coraz dalej. Tracę motywację i niestety zwalniam. Wolę pocisnąć na maksa w rywalizacji — nawet jak to przegram, jak ostatnio z Kenijką — niż tak biec bez motywacji.

Pomyłka na trasie

Dodam jeszcze, że na 17,6 km pomyliłem trasę i pobiegłem nie tą drogą. Szybko się zorientowałem, ale powrót na właściwą ścieżkę kosztował mnie zamoczeniem butów w rowie melioracyjnym i piekące nogi po pokrzywach.

Na szczęście Adam pobiegł za mną i musiał zrobić to samo, więc tym razem pomyłka nie kosztowała utraty miejsca.

Podsumowanie intensywnego weekendu

Czuję się zmęczony tym weekendem. Trzy starty w cztery dni to trochę bogato. Ale z całą pewnością nie żałuję i zrobię to ponownie.

"Czasem trzeba przejść przez trudne momenty, żeby docenić te dobre"